EVLENİNCE İLK DEFA ANNE DEMEK...

HİTAP SORUNSALI

Oldum olası hitaplar konusunda sıkıntı çekerim, akrabalık ilişkilerini hala tam olarak anlayamadığımdan olsa gerek, teyze demem gerekenlere yenge, yenge demem gerekenlere abla  falan filan gibi bir sürü gereksiz ünvan sıralıyorum.

Benim gibi birinin içine düşebileceği en kötü durum ise çalıştığı tesisin müdürü ile birlikte olmak, bugüne kadar benim için Metin Bey di nasıl alışılacak Metin demeye hadi bakalım.

Aynen de dediğim gibi oldu, Bey Bey Bey, Siz Siz siz....  Adam bana seni seviyorum canım diyor, ben de cevap; Teşekkür ederim, Ben de sizi  !     Bu kadar vahim durumdayım yani...

Uzun bir süre tek taraflı olarak sizli bizli, Bey li olarak idare ettik. Sevgilim de peygamber sabrı var, hiç ses çıkarmadı. Tam atlattık derken;

Bu defa da “çıkıyoruz” diyorum bozuluyor, çıkmak deyip basite indirgememem lazımmış biz “birlikteymişiz” böyle söylemem gerekirmiş, ağzıma acı biberler sürerek buna da alıştık uzunca bi süre sonra.

Arkadaş bu kadarla da kalmıyor ki evlenmeye niyet etmişsin bu işin annesi var, babası, dayısı, kardeşi, teyzesi...oooo bittim ben!

O güne kadar Sevgiliyken; parmağımıza yüzükleri bir taktılar Sözlüm, ertesi gün nişanlım, 2 ay sonra eşim oluverdi. Arkadaş hangi birine adapte olayım, hem de şöyle nazlı nazlı “nişanlım” demenin tadını bile çıkaramadım, 2 ayda sözlüm ve nişanlımı kaç kere telaffuz edebilirsiniz ki.

Sanırım doyamadık ki karar aldık evlendikten sonra bile bir süre daha nişanlım dedik birbirimize :) 

Şimdiki durum ise; bol bol eşim diyecek vaktim var ama işi vasata ve monotona bağlamamak için şimdi de Sevgilim le devam ediyorum. Millet Kocan falan deyince utanıyorum nedense, ayıpmış gibi geliyor. Ben hep böyle İdrak sorunu yaşıyorum yani

Sonradan anladım ki bunlar aslında hava civaymış, asıl konu “ anne “ diyebilmekmiş.

Etrafımdakiler “sen ne kadar büyütüyorsun bu konuyu” demek için sanırım evlendiklerinde hiç zorlanmadıklarını, onlar için sorun olmadığını söylese de (ki hala inanmıyorum bu sözlere) bence evlenenlerin büyük dertlerindendir hayatınıza yeni giren birine “anne” diyebilmek.

Yapmacık söylemeyeyim, içimden gelsin diye beklerken en büyük stresi etrafımdakiler yaşadı, kendi annem her gördüğünde sıkıştırıyor bir kere dersem tamammış da falan filan, kardeşim bir kere söyleyeceğime 3 saat tek ayak üstünde bekleyeyim mesela olmaz mı, çıkmıyor işte bu meret ağızdan hemen.

Beni alıştırmanın en iyi çözümü yeni “ANNEM” buldu, bana güzel bir pijama takımı almış ben de zevkle giydim. Hep beraber otururken Sevgilim sordu üstündekini kim aldı diye al sana işte! ne diyeceğim şimdi ben, o an herkesin gözü üzerimde . Annen desem ayıp, ne dicem babanın karısı mı üfff Allahımmm. Sessizce bir annem çıktı ki ağzımdan sormayın ben bile duymadım nerdeyse.

Sonra annem sağolsun baktı ki benden hayır yok ipleri ele aldı, o gün eve kim geldiyse sorun bakalım diyor üstündekini kim almış. E ben de tüm gün her gelene “annem almış” derken alıştım gitti.

Bunu da böyle halletmiş olduk ama tabii bu raddeye gelene kadar bayağı soğuk ter döktüm. 
Şimdi alıştığım düzende devam edip gidiyorum ama bir daha statü değiştirirsem durumum ne olur yaşayıp göreceğiz, mesela anneyim demeye de böyle zorlanacak mıyım acaba?

Şunu fark ettim ki;

-Anne demenin bir zamanı yok, ilk ne zaman söylersen söyle zor yani

-Önemsiz gibi geliyor ama sizi kızları gibi görmeye hazır olan insanlar için bu kelimeler çok önemli

-Erkekler bu işe çok daha kolay uyum sağlıyorlar, mesela benim sevgilim daha nişanlanmadan bile çok rahat söylemişti

-Anne dışında diğer aile bireylerine seslenmek daha rahat oluyor, örneğin teyze, dayı , baba beni hiç zorlamadı (ki şimdi de teyze dememek için uğraşıyorum, çünkü teyzemiz resimde de görüleceği üzere yaşıtım gibi duruyor maaşallah)

Umarım siz de mecburiyetten dolayı değil de gerçekten öyle gördüğünüz için, benim gibi içinize sindirerek bu anlamlı kelimeyi söyleyip, kalabalık ve kocaman bir aile olarak mutlu mesut yaşarsınız. (Amin)

Posted in: BLOG SAHİBİ, EVLİLİK